nilarmestrong

تولید محتوا، پایه و اساس بازاریابی دیجیتال مدرن است. در واقع تولید محتوا به فرآیند تحقیق کردن، ایده پردازی و تبدیل ایده‌ها به محتوایی ارزشمند برای کاربران است که می‌تواند محصول یا خدماتی را برای کاربر معرفی کند. اما کاربرد تولید محتوا چیست؟ یک محتوای دیجیتالی می‌تواند با اشکال مختلفی مثل صفحه وب، وبلاگ، اینفوگرافیک، ویدیو و یا پست‌های شبکه‌های اجتماعی ایجاد شود. هدف اصلی و کاربرد تولید محتوا در بازاریابی دیجیتال، جذب مخاطب یا مشتری است. محتوا می‌تواند در عین حال که اطلاعات مورد نیاز برای تصمیم‌گیری خرید را در اختیار مشتریان قرار دهد، شخصیت برند شما را هم شکل می‌دهد. هر روزه میلیون‌ها محتوا به صورت آنلاین منتشر می‌شود، بنابراین برای متمایز بودن و تأثیرگذاری بیشتر روی مشتریان، شما باید ایجاد محتوا باکیفیت را سرلوحه کارتان قرار دهید. تفاوت فاحشی بین یک محتوای باکیفیت و بی‌کیفیت وجود دارد. یک محتوای خوب مثل ستاره‌ای در آسمان همیشه روشن است، در حالی که محتوای بی‌کیفیت در بین میلیون‌ها محتوای اینترنتی محو می‌شود. یک محتوا باکیفیت باید به سوالات مخاطب پاسخ دهد، نیازهای او را برطرف کند، به موضوع خاصی اشاره کند، سرگرم کننده باشد یا چیزی را به کاربر آموزش دهد تا ارزشمند باشد.

پیداش تفکر تحلیلی بازار به بیش از سیصد سال پیش برمی‌گردد. همه‌چیز از مشاهدات معامله‌گران و بررسی قیمت کالا در آن دوران آغاز شد. شکل ابتدایی تحلیل تکنیکال در قرن ۱۷ میلادی در آمستردام هلند توسط فردی به نام جوزف وگا و بعدها در قرن ۱۸ میلادی در ژاپن مورداستفاده قرار می‌گرفت. در ژاپن فردی به نام مونه هیسا هما تکنیک‌های تحلیل شمعی (کندل) را رواج داد.

ژاپنی‌ها در ابتدا نمودارهای شمعی را برای بررسی و ثبت میزان سرمایه تغییرات قیمت کالاها و به‌ویژه برنج به‌عنوان یک کالای مهم به‌کار می‌بردند که بعدها این الگوها به دلیل ماندگاری بالا در ذهن معامله‌گران و تحلیل‌گران در سایر بازارها هم مورد استفاده قرار گرفت.

اما ریشه‌ی اصلی تحلیل تکنیکال بر پایه روش‌های چالز داو (موسس و ویرایشگر وال‌استریت ژورنال) بنا شده است. کاربرد نظریه‌های چالز در اوایل دهه ۱۹ میلادی بیشتر شد و با گذشت زمان تکامل یافت. داو با تلاش و صرف زمان بسیار به بررسی بورس سهام نیویورک پرداخت و با انتشار مقالات و تحلیل‌های خود در روزنامه وال‌استریت ژورنال، معامله‌گران را از اصول و مبانی فکری خود آگاه کرد.

دیدگاه‌ها و تمرکز نظریه‌های داو بر روی حرکت و نوسان قیمت استوار بوده و معامله‌گران پیرو این نظریه موفق شدند با تکامل آن، روشی جدید بر پایه تحلیل نمودارها و تغییرات قیمت به جهان معرفی کنند که بعدها تحلیل تکنیکال نام گرفت.

تحلیل تکنیکال یکی از روش‌های بسیار متداول است که معامله‌گران ارز دیجیتال از آن برای تحلیل رفتار قیمت بیت کوین کمک می‎گیرند. در تحلیل تکنیکال با استفاده سوابق معاملات تجزیه و تحلیل بیت کوین انجام می‌شود و روی داده‌ها و نمودار بازار تمرکز دارد تا بتواند الگوها و روند‌ها را شناسایی کند و آینده بازار را پیش‌بینی کند.تحلیل تکنیکال بر اساس نظریه داوجونز بر سه پایه استوار است:

• همه چیز در قیمت خلاصه می‌شود. قیمت رکن اساسی تحلیل تکنیکال است و تحرکات قیمتی نشان‌دهنده‌ی میزان عرضه و تقاضای بازار است.
• قیمت دارای روند است. قیمت دارای روند کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت است.
• گذشته تکرار می‌شود. روندهای قیمت تمایل دارند که تکرار شوند. تحلیل‌گران ارز دیجیتال با استفاده از الگوهای شکل گرفته روی نمودارها در گذشته، حرکات بعدی بازار را پیش‌بینی می‌کنند.

در صورتی که ما در حال حاضر بیت کوین داشته باشیم و یا به فکر این باشیم که مقداری بیت کوین در آینده بخریم، باید بدانیم که چه زمانی آن را بفروشیم یا دوباره بخریم تا بتوانیم در این روند سود کنیم.

تحلیل تکنیکال ارز دیجیتال به پیش بینی روند آینده بازار ارز دیجیتال با استفاده از بررسی روند گذشته آن می پردازد ، در واقع در این نوع تحلیل ارز دیجیتال تنها متغیر مهم برای پیش بینی و تصمیم گیری در مورد آینده بازار قیمت و حجم معاملات بوده و با استفاده از بررسی روند گذشته و الگو های موجود در آن به پیش بینی روند بازار و قیمت ها در آینده می پردازند .

تحلیلگر در این روش معتقد است رفتار مردم در مقابل اتفاقات مختلف در طول تاریخ یکسان بوده و به صورت یک الگوی تکرار شونده عمل کرده در نتیجه این انتظارات مردم از روند حرکتی قیمت هاست که جهت حرکت بازار را در آینده مشخص می کند ، پس برای پیش بینی آن باید انتظارات و احساسات مردم را مد نظر قرار داد .

تحلیل تکنیکال اصولا برای پیش بینی در کوتاه مدت مورد استفاده قرارا می گیرد و برای بلند مدت نتیجه قابل اطمینانی ارائه نمی دهد از این رو این تحلیل بیشتر مورد استفاده افرادی است که قصد سرمایه گذاری های کوتاه مدت و نوسان گیری در بازار ارز دیجیتال را دارند .

ارز دیجیتال نوعی از پول است که هیچگونه فرم فیزیکی ندارد و تراکنش‌های مربوط به آن با استفاده از رایانه یا کیف‌پول الکترونیکی متصل به اینترنت یا شبکه‌های خاص صورت می‌گیرد.در مقابل، ارزهای معمولی مانند اسکناس‌هایی که دولت‌ها چاپ می‌کنند، ملموس هستند و دارایی ویژگی‌هایی فیزیکی مشخصی‌اند.ارزهای دیجیتال کاربردهای مشابهی مانند ارزهای فیزیکی دارند و می توان از آن‌ها برای خرید کالا و پرداخت هزینه خدمات استفاده کرد.در کنار این ویژگی‌های عام، یکسری ویژگی خاص چون استفاده در شبکه‌های مشخص، تسهیل جا به جایی ارزش و … دارند.

ویژگی ارزهای دیجیتال

همانطور که بالاتر گفته شد ارزهای دیجیتال فقط به صورت دیجیتالی وجود دارند و معادل فیزیکی‌ ندارند.

این نوع از ارزها بر خلاف ارزهای فیزیکی می‌توانند به دو شکل ایجاد شوند؛ متمرکز و غیرمتمرکز.

استفاده از ارزهای دیجیتال مستلزم تغییر ذهنی همگانی نسبت به ارزها (فقط خرید و فروش) است. با این حال، ارزهای دیجیتال این مفهوم را گسترش می‌دهند. به عنوان مثال با خرج کردن نوعی ارز دیجیتال در بازی می‌توان عمر یک بازیکن را افزایش داد یا قدرت‌های فوق العاده‌ای برای اون فراهم کرد. این عمل در اصل معامله یا خرید و فروش نیست، بلکه بیانگر انتقال نوعی ارزش است.

ارز دیجیتال پول دیجیتال غیرمتمرکز بوده که مبتنی بر تکنولوژی بلاک‌چین است و امنیت آن به‌وسیله رمزنگاری تأمین می‌شود. برای درک ارز دیجیتال، ابتدا باید این سه اصطلاح را بشناسید:بلاک‌چین،تمرکززدایی و رمزنگاری.

به زبان ساده، بلاک‌چین در زمینه ارز دیجیتال یک دفتر کل دیجیتال بوده که دسترسی آن بین کاربران مجازی توزیع می‌شود. این دفتر کل معاملات یا همان لِجِر تمامی تراکنش‌های مرتبط با تعداد زیادی از دارایی‌ها مانند پول،خانه یا دارایی معنوی را ثبت می‌کند.

دسترسی‌ای که بین کاربران آن به اشتراک گذاشته‌شده و هر اطلاعاتی که به اشتراک گذاشته می‌شود شفاف، سریع و ((غیرقابل تغییر)) است. غیرقابل تغییر یعنی هر چیزی که بلاک‌چین ثبت کند، برای همیشه باقی خواهد ماند و حتی توسط یک مدیر هم قابل دست‌کاری یا تغییری نیست.

پول متمرکز به پول معمولی گفته می‌شود که ما از آن استفاده می‌کنیم و توسط مقاماتی مانند بانک فدرال رزرو اداره می‌شود. تمرکززدایی در ارزهای دیجیتال به معنی است که هیچ مرجعی وجود ندارد که بتوان آن را مسئول نظارت بر صعود و سقوط یک ارز دیجیتال خاص دانست. این موضوع نسبت به پول متمرکز مزایای خیلی زیادتری دارد.

ارز دیجیتال یا رمزارز شکلی از پول است که به صورت دیجیتال یا مجازی ایجاد می‌شود و برای مبادله می‌توان از آن استفاده کرد. کریپتوکارنسی (Cryptocurrency) از دو واژه Crypto به معنی رمزنگاری و Currency به معنی ارز تشکیل شده است. پس واژه «رمزارز» بهترین معادل برای آن است.

کریپتوکارنسی‌ها تمام ویژگی‌های پول‌های رایج را به جز ماهیت فیزیکی دارا هستند و از تکنولوژی رمزنگاری برای ایمن‌سازی و تایید تراکنش‌ها استفاده می‌کنند. می‌توان آنها را به سادگی مثل تراکنش‌های بانکی و با محدودیت‌های بسیار کمتر انتقال داد، با ارزهای دیگر مبادله کرد، خرید آنلاین و کارهایی از این قبیل انجام داد. اولین ارز دیجیتال بیت کوین بود که در سال ۲۰۰۸ توسط یک فرد ناشناس به جهان معرفی شد. در بخش‌های بعدی بیشتر راجع به این رمزارز و مهم‌ترین ارزهای دیجیتال حرف می‌زنیم.

یک پاسخ ساده به سوال بیت کوین چیست را می‌توان با مقایسه آن با پول‌های رایج به دست آورد. از این منظر، بیت‌کوین همانند ارزهایی مثل «دلار» و «یورو»، پول است و کارکردی مشابه برای انتقال ارزش را دارد. اما بین بیت‌کوین و ارزهای فیات دو تفاوت عمده وجود دارد. تفاوت اول در «منشا ایجاد» و تفاوت دوم در «ماهیت» آن است. برخلاف ارزهای رایج که توسط بانک‌های مرکزی هر کشور ایجاد می‌شوند، بیت‌کوین به وسیله دستگاه‌های محاسباتی و در طی یک فرآیند از پیش تعریف شده ایجاد می‌شود. همچنین برخلاف پول‌های رایج که به دو صورت فیزیکی و دیجیتال وجود دارند، بیت‌کوین تنها به صورت دیجیتال موجود است.

با توجه به این که گفتیم بیت‌کوین توسط دستگاه‌های محاسباتی تولید می‌شود، یک تفاوت عمده هم می‌توان برای بیت‌کوین با پول رایج در نظر گرفت و آن، نحوه تایید و ثبت تراکنش‌ها است. تراکنش‌های مالی با پول‌های رایج توسط بانک‌های مرکزی هر کشور یا سیستم‌های بانکی بین‌المللی تایید و ثبت می‌شوند. با توجه به این که در بیت‌کوین این سازمان مرکزی وجود ندارد، وظیفه تایید، ثبت و نگهداری تراکنش‌ها نیز بر عهده دستگاه‌های محاسباتی است. بنابراین، این دستگاه‌ها هم تولید‌کننده بیت‌کوین و هم تاییدکننده و نگهدارنده تراکنش‌های آن هستند.

با این توضیحات، به احتمال زیاد سوالات متعددی در ذهن شما ایجاد شده است. این دستگاه‌های محاسباتی متعلق به چه کسی است؟ تولید بیت‌کوین و تایید و ثبت تراکنش‌ها به چه روش انجام می‌شود؟ ارزش بیت‌کوین از چه چیزی نشات می‌گیرد؟ با وجود نسخه دیجیتال و فیزیکی پول‌های فیات، چه نیازی به ایجاد بیت‌کوین هست؟ در ادامه این مقاله تک‌تک این سوالات و سوالات مشابه را پاسخ خواهیم داد.

بیت کوین نوعی ارز مجازی است که با رسیدن قیمتش به ۱۳ هزار دلار در اوایل سال ۲۰۱۸، به شهرت و شکوفایی زیادی رسید. این ارز دیجیتال، ترکیبی بود از خلاقیت، پشت سر گذاشتن موانع قانونی و کنار زدن واسطه‌ها در امور مالی و بانکی مختلف که تراکنش‌های مالی را در سطحی بین‌المللی مقدور می‌ساخت. به همین خاطر در مدت کوتاه ظهورش توانست توجه زیادی را به سمت خود جلب کند.

بعد از «Bitcoin» رمزارزهای بسیاری پا به دنیا گذاشتند که ویژگی‌هایی شبیه به آن داشتند و دارند. کریپتوکارنسی‌ها یا رمزارزها ویژگی‌ها و ظرفیت‌های فوق‌العاده‌ای دارند و به همین دلیل است که با گذشت حدود ۱۰ سال از روی کار آمدنشان شهرت زیادی پیدا کرده‌اند.

کریپتوکارنسی‌ها در بستر شبکه‌ای بزرگ فعالیت می‌کنند که به آن «بلاک چین» می‌گویند. این شبکه، کاربران بسیار زیادی دارد و نمی‌توان در داده‌های آن دخل و تصرف کرد.

«گسترده بودن»، «تعداد زیاد کاربران»، «نبود امکان تخلف و تقلب در شبکه» و «نبود ناظری بر شبکه» آن را به محیطی آزاد و اثربخش برای فعالیت‌های ارتباطی در حیطه‌های گوناگون بدل می‌سازد.

یک رمز ارز است که در ژانویهٔ 2009 در پی سقوط بازار املاک که خود عامل بحران اقتصادی بود به وجود آمد. ایده‌های این رمز ارز توسط شخصی ناشناس با نام مستعار “ساتوشی ناکاموتو” ایجاد شد. هویت این شخص تا به امروز مخفی مانده است.

بیت کوین به شما پیشنهاد انتقال ارزها در سراسر دنیا را با کارمزدی بسیار پایین ارائه می‌دهد. کارمزد این نوع انتقال، از روش‌های معمول انتقالِ آنلاینِ ارزها کمتر می‌باشد.

بیت کوین برخلاف سایر ارزها که هر یک توسط دولتی اداره می‌شود غیرمتمرکز است و هیچ کشوری نمی‌تواند ادعای تسلط کامل بر این شبکه را داشته باشد و یا تصمیم‌گیری‌ای برای آن انجام دهد.

هیچ بیت کوینی به‌صورت فیزیکی وجود ندارد، تنها زیرحساب‌ها هستند که به‌صورت دفتر کل و شفاف در دسترس همهٔ مردم قرار دارد.

برای پردازش این حجم عظیم از اطلاعات و تراکنش‌های مالی، نیازمند قدرت پردازشی بسیار زیادی برای شبکهٔ بیت کوین می‌باشیم.

بیت کوین توسط دولت‌ها و قدرت‌های مرکزی پشتیبانی نمی‌شود، به همین سبب است که دولت‌ها بیت کوین را به‌عنوان یک کالای رسمی و با ارزش محسوب نمی‌کنند.